میں نہیں آں

سارے مرشد مرشد کہندے سن
مرشد میں ماردائے
مرشد رب ملاوندائے

میں اوہنوں ملنا تے چاہوندا ساں
کددا
پر اوہ لبھدا ای نہیں سی
ہر کوئی وعدہ تے کردا سی
ملاون دا
پر جد ویلا آونا ملن دا
یاں اوہ نہیں سی لبھدا
یاں مرشد نہیں سی ملدا

پھیر مینوں پتا لگا
مرشد اک نہیں دونیں
تے جیس مرشد نوں ملنا ہووے
اوہ دوہاں نوں سرپر اک سار ملے
پر مشکل ایہہ سی
دوویں اک تھاویں گھٹ ودھ ای ہوندے سن
سال اچ اک واری
یاں دو واری یاں گھٹ یاں ودھ

مینوں لگا ایہہ ڈراما اے
اک تے دو دا
ایہہ کیویں ہو سکدائے
اوہ دوویں ہون
تے اک دسدا اے
نہیں تے وکھرو وکھرے دسدے ای نہیں؟
ایہہ ایویں بے کار دیاں گلاں نیں
جیہڑے کملے لوکیں
ایویں من پرچاون نوں کردے نیں

اک راتیں ستیاں پیاں
کوئی میرے نال گل پیا کردا سی
”کون اے توں؟“ میں آکھیا
”میں دوجا ہاں “ اوہ کہنداے
”تے پہلا کون اے؟“ میں پچھیا
”اوہ توں ایں“
”میں کیویں؟ میں نہیں آں“
میں گھابر کے آکھیا

ہن بے انت ڈر میری نس نس
وچ پیا لہندا سی
”توں ہیں“ اوہ کہنداے
”میں نہیں آں“
”توں ہیں“
”میں نہیں آں
میں نہیں آں“
میں اُچی اُچی چیکاں مارن لگا
چیکی جاواں تے آکھی جاواں
”میں نہیں آں
میں نہیں آں“

اچن چیتی میری اکھ کھلی
میں آپنے مڑھکے وچ نھاتا بیٹھا ساں
تے سوچدا ساں
”میں ہاں کہ نہیں آں؟
میں پہلاں ہاں کہ دوجا؟
یاں دوویں میں آں؟“

”نہیں نہیں“
میں چھیتی چھیتی متا پکایا
”نہ میں اوہ ہاں
نہ میں ایہہ ہاں
میں نہیں آں
میں کجھ وی نہیں ہاں
کجھ وی نہیں
میں کجھ وی نہیں“